Rumunia - żywa mozaika /dzień VII/ Delta Dunaju

Zapewne każdy zgodzi się, że wyjazd na urlop i wczesne wstawanie to pojęcia niemalże wykluczające się, zwłaszcza gdy mówimy o pobudce o czwartej rano naszego czasu. Zawsze jednak jestem w stanie zrobić wyjątek jeśli wiem, że dzień ten przyniesie coś niezwykłego. Tak jest zawsze kiedy szykuję się na sobotni lub niedzielny wyjazd w ukochane Tatry, tak też było kiedy ustalaliśmy z właścicielem pensjonatu w Murighiol, godzinę wyjazdu na rejs łódką po Delcie Dunaju. Zależało nam na absolutnie kameralnym pobycie na wodzie, pośród dzikiej przyrody w chłodzie poranka. 

Tak jak wspominałam Dunaj tuż przy swoim ujściu do Morza Czarnego rozdziela się na trzy główne odnogi, każda mierząca ponad 100 km. Najbardziej wysunięta na północ, granicząca z Ukrainą to Kilia. Środkową (Sulina) można dopłynąć do miejscowości o tej samej nazwie. My zaś startowaliśmy z wioski położonej nad południową odnogą zwaną Święty Jerzy (Sfantu Gheorghe). Ta część Dunaju wpływa do morza w miejscowości również o tej samej nazwie. Nie jest jednak wielką atrakcją przemieszczanie się wzdłuż głównych nurtów Dunaju. Niewątpliwe rzeka budzi podziw i imponuje swoim ogromem, jednak to co najpiękniejsze kryje się w tysiącach wąskich, wodnych korytarzy, łączących ogromne jeziora utworzone między trzema odnogami.

Szczerze mówiąc wyjeżdżając rano z naszym przewodnikiem nie spodziewałam się co zastanę podczas trzech godzin naszego rejsu. Wiedziałam, że będą jeziora, będą ptaki i będzie pięknie. Jednak to co zobaczyłam w rzeczywistości przekroczyło moje najśmielsze oczekiwania.

O tej porze - szósta rano (piąta  naszego czasu) - na przystani w Murighiol jest wyjątkowo cicho i spokojnie. W łodzi towarzyszy nam jedynie młoda kobieta z córką. Nie mija kilka minut kiedy wpływamy do Świętego Jerzego, skąd kawałek dalej zanurzamy się w zatoczce prowadzącej nas do kanału przepływającego przez maleńką osadę Uzlina. To miejsce, do którego można dotrzeć jedynie drogą wodną. Nasz przewodnik wskazuje nam urokliwy, dość sporych rozmiarów pensjonat, który swojego czasu był letnią rezydencją Ceausescu. Kanał, którym płyniemy zwęża się z każdym kilometrem, wokół nas pochylają się drzewa, na gałęziach których pojawia się pierwsze wodne ptactwo. Tu między innymi mamy okazję na bardzo krótką chwilę podglądać zimorodka, mieniącego się na grzbiecie mnóstwem niebieskich odcieni. Jakie jest nasze zdziwienie, kiedy z bardzo ciasnego korytarza wpływamy na ogromną przestrzeń jeziora, którego sporą powierzchnię okrywa płaszcz liści nenufarów w kolorze soczystej zieleni. Co jednak najzabawniejsze po tych zielonych sercowatych wyspach przemieszczają się gromady ptaków i to bynajmniej nie latając a podskakując. Od czasu do czasu podnosimy do lotu stada kormoranów lub pelikanów.

Pamiętam jak trzy lata temu będąc w Hiszpanii i jadąc do rezerwatu Fuente de Piedra  nastawiliśmy się na oglądanie siedlisk pełnych różowych flemingów i jakie było nasze rozczarowanie kiedy nie zobaczyliśmy ani jednego. Bałam się, że podobny scenariusz czeka nas tu w Rumunii, w Delcie Dunaju.

Nic podobnego, mogliśmy podziwiać te piękne ptaki z różnych odległości, w locie, w stadzie, podczas nurkowania... emocje nie do opisania.

Emocje towarzyszyły też podczas każdego kolejnego zapuszczania się w ciasne gardziele wymoszczone tatarakiem, gdzie niejednokrotnie moja twarz czy ramiona były muśnięte opadającymi wiotkimi gałęziami drzew. W niektórych z tych korytarzy zatrzymywaliśmy się przymusowo na skutek grzęźnięcia śruby motorówki w płytkich wodach zbiorników wodnych a wokół nas niejednokrotnie uwalniała się charakterystyczna woń gazu, wydostającego się na skutek poruszonego przez motor gnijącego podłoża, pełnego zbutwiałych roślin. Zdarzało się też, że nasz przewodnik własnoręcznie musiał oczyszczać śrubę z nadmiaru traw wodnych jakie się w nią wkręciły. 

I w takich okolicznościach, mijając kilkakrotnie uśpione w ciszy łodzie z rybakami zwiedzaliśmy kolejne jeziora, połączone ze sobą takimi właśnie przesmykami. 

wschód słońca nad pięknym Dunajem... modrym chyba raczej nie ;-)
po prawej rezydencja letnia Ceausescu

pierwsze gromady ptaków wodnych i pierwsze jezioro - Uzlina

i pierwsze pelikany

wyspy nenufarów

i wąskie zatoczki

kormorany i pelikany ... niemalże do znudzenia ;-)

dzikie ostępy, gdzie brakowało jedynie aligatorów

i dzika przestrzeń i wiatr we włosach...

i kolejne jeziora, przesmyki, jeziora

momentami ciasno wręcz ;-)

Warto było zmierzyć się z poranną niechęcią do opuszczenia łóżka, warto tym bardziej, że w chwili kiedy wpłynęliśmy z powrotem do zatoki w Murighiol oczom naszym ukazał się istny „jarmark”. Zastawiony samochodami parking, pełno ludzi tworzących kolejne grupy chętne na rejs. I coraz bardziej dokuczliwy upał, mimo tak wczesnej jeszcze pory.

My Deltę Dunaju mieliśmy niemalże na wyłączność.

a my zobaczyliśmy łącznie sześć jezior (w północno-wschodniej części od Uzliny)

Nie potrafię teraz myśleć o tym miejscu inaczej niż w charakterze istnego cudu natury, jakiego jeszcze do tej pory nigdy nie widziałam. Nie dziwie się więc absolutnie wysiłkom i wszelkim działaniom na skalę ogólnoeuropejską aby zachować ten zakątek w jego niemalże pierwotnej postaci. Każda poważniejsza ingerencja wydawałaby się czymś nie do zaakceptowania. 

A być w Rumunii i nie zobaczyć Delty Dunaju to tak jak być w Paryżu i nie zobaczyć wieży Eiffla, czy będąc w Rzymie nie przejść obok Koloseum.

Trzeba wrócić koniecznie.

foto: BKP Sobieccy (z absolutnym pierwszeństwem dla K)