Długi weekend w Andaluzji - dzień dziewiąty

Przed nami ostatni dzień przed wyjazdem. Zgodnie z wcześniejszymi planami postanowiliśmy go spędzić w Sierra Nevada - najwyższych górach Hiszpanii. Oczywiście określenie spędzić jest w tym wypadku sporym nadużyciem, ale trudno przy takiej rozpiętości atrakcji do zaliczenia uwzględniać jeszcze typowe górskie wycieczki z przystosowanym do tego ekwipunkiem. Mówiąc krótko, chcieliśmy po prostu zetknąć się ze skalą tych gór, zobaczyć choćby z daleka trzytysięcznik Mulhacen czy Veletę. 

Naszym celem jest dojechanie do miejscowości Sierra Nevada (Pradollano) – narciarskiego raju dla Hiszpanów. Swoją drogą czyż nie cudowne jest móc tego samego dnia rano szusować na nartach, a po południu wylegiwać się na śródziemnomorskiej plaży? W tym wypadku to całkiem możliwe zwłaszcza, że odległość dzieląca Granadę od linii morza to niespełna 70km. 

Chcąc skrócić sobie trasę decydujemy się na przejazd przez miejscowości Beas i Quentar, leżące całkiem blisko naszej bazy noclegowej w Alfacar. W rzeczywistości okazuje się, że droga zaznaczona na mapie to podrzędna, wąska szosa i jadąc nią nietrudno zbłądzić. Z każdym kilometrem otaczają nas coraz piękniejsze i coraz bardziej dzikie widoki a i łańcuch Sierra Nevada z Mulhacenem w roli głównej wydaje się być tak blisko.  Gdyby nie gaje oliwne i sporadycznie mijane osady można by pomyśleć, że to koniec świata.

gaje oliwne i Sierra Nevada w tle

W końcu udaje nam się wjechać na główną, doskonale utrzymaną jak na tę wysokość (do 2300m n.p.m.) drogę wiodącą do Pradollano. Mijamy kilka punktów widokowych, w tym jeden z zapierającą dech panoramą obejmującą turkusowe wręcz jezioro Embalse de Canales. 

Po dojechaniu do celu naszej wycieczki okazuje się, że właściwie wszystko jest już całkowicie zamknięte po sezonie, włącznie z kolejką na Veletę, z którą wiązaliśmy pewne nadzieje. Ech... marzeniem moim było postawić stopę na trzytysięczniku  (Veleta ma wysokość  3394m. n.p.m.). Niestety nie tym razem…

Włóczymy się trochę po centrum miejscowości  i nie mogę się oprzeć wrażeniu, że trochę mi to przypomina klimat z „Lśnienia” ;-) Ten tętniący życiem w zimie kurort przypomina teraz całkiem wymarłe miasto.

jezioro de Canales (widok z trasy do Sieraa Nevada

stacja narciarska w Sierra Nevada

Wracając planujemy wstąpić jeszcze do Granady z zamiarem zrobienia drobnych zakupów przed wyjazdem i zjedzenia jakiegoś obiadu. Znajdujemy restauracyjkę tuż obok katedry, przemiły kelner wybiera nam miejsce w ogródku pod zadaszeniem. Dziwnie się czuję w Hiszpanii obok stojących rozpalonych grzejników ;-).

 obiad w Granadzie - na przystawkę paella ;-) 

Zamawiamy gazpacho i kilka przystawek, Piotruś jak zwykle pizzę. Po obiedzie udajemy się jeszcze na krótki spacer uliczkami Granady, kierując się w stronę Albaicin - jednej ze starszych dzielnic.  Sama dzielnica była niegdyś najbogatszym i najbardziej tłocznym rejonem Granady, a o korzeniach tego miejsca świadczą liczne tabliczki z wypisanymi po arabsku numerami domów. Niestety okres rekonkwisty zmusił muzułmanów do opuszczenia swoich domostw – większość uciekła w Doliny Alpujarras lub do Afryki.

Obecnie dzielnica odzyskuje swój nieco egzotyczny charakter, głównie za sprawą napływających imigrantów. Widać to na wielu uliczkach, gdzie mnóstwo jest sklepików z artykułami marokańskimi lub małych, pełnych klimatu knajpek. Sporo tu również ducha posthipisowskiego, niekoniecznie w tym najlepszym wydaniu. 

W miarę jak schodzimy w dół do centrum miasta poprawia się pogoda, na ścianach mijanych domków i kamieniczek kładą się sympatyczne cienie. Nie wiedzieć kiedy ciche maleńkie uliczki ustępują miejsca gwarnej części miasta.

tradycyjna zupa andaluzyjska - gazpacho

kalmary grilowane

ulubione przez Piotrka ;-)

zwiedzamy Albaicin - dzielnicę muzułmańską

widok na Alcazabę 

 uliczki Albaicin 

uliczka z artykułami marokańskimi

nie brak stoisk z herbatą czy przyprawami

I tak żegnamy się z Granadą, z naszymi eskapadami po Andaluzji. Przed nami jeszcze pakowanie przed jutrzejszym wyjazdem i kilkugodzinna podróż do Madrytu.