La Dolce Vita - dzień drugi w Barletta i Trani

Budzi nas piękny, słoneczny dzień. Z niewielkiego balkoniku naszego mieszkania roztacza się widok na tonący w zieleni park przy Piazza Umbert I.
Szybkie przepakowanie, słodkie rogaliki przed wyjściem i już jesteśmy na wspomnianym placyku. 

słoneczny, ciepły poranek z naszego apartamentu w Bari  - widok na Piaza Umberto I, z którego prowadzi główny deptak handlowy

W oczekiwaniu na pozostałą część grupy kupujemy kawę i roztaczamy wizję czekających nas tego dnia, zaplanowanych atrakcji.

Już w komplecie, robimy pierwsze wspólne zdjęcie w naszych nowych kolorowych "dolcevitkach".

Piaza Umbert I - w oczekiwaniu na resztę ekipy ;-)

Piaza Umbert I - pierwsza sesja koszulkowa ;-) - nie mogę nie zwrócić uwagi na szczególną dbałość w ustawieniu się do zdjęcia przez Kasię G. ;-)

Ponieważ nasze docelowe miejsce noclegowe zlokalizowane jest na w Ostunii, z Bari kierujemy się na północ. Jest to jedyna okazja aby nie tracąc kilometrów zwiedzić tę właśnie część Apulii.

Na szczęście wszystkie bagaże udaje nam się zmieścić tak, aby były niewidoczne dla oka potencjalnego złodzieja, unikamy więc niepotrzebnej wizyty w dworcowej przechowalni w Bari.

Pierwszą zaplanowaną atrakcją jest zwiedzanie zamku Castel del Monte.  Dojazd z Bari - jakieś 60 km - zajmuje nam niespełna godzinę. To co rzuca się w oczy, to niekończące się gaje oliwne, pełne drzew, wyglądających na przynajmniej kilkusetletnie.

Dojazd pod sam zamek jest niemożliwy, parkujemy więc na jednym z licznych w tej okolicy parkingów. Ten jest jednak wyjątkowy. Nasze samochody znajdują cień pod szpalerem drzew. Tuż obok znajduje się ogromny park, oferujący różne atrakcje na świeżym powietrzu.  

parking w Castel del Monto

Do zamku kierujemy się pieszo wzdłuż głównej asfaltowej drogi, a dalej, pnąc się do góry, boczną aleją, poprzecinaną przez leśne skróty.  

Zamek Castel del Monte robi wrażenie. To stojąca, w zupełnym pustkowiu na niewysokim wzgórzu, niezwykła, jedyna w swoim rodzaju budowla - arcydzieło średniowiecznej architektury o kształcie ośmiokąta. Zamek wybudowany został na zlecenie cesarza Fryderyka II z Hohenstaufen w 1240 r. Co ciekawe Fryderyk II nigdy do zamku nie przyjechał, a po jego śmierci zamek przekształcono w więzienie, w którym zresztą więziono przez 30 lat jego wnuków.  Taki chichot historii.
Dziś ta geometryczne forteca figuruje na liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Można ją również rozpoznać na włoskiej monecie 1 eurocentowej.
Zanim obejdziemy zamek dookoła, robimy pamiątkową fotografię - oczywiście w naszych wyjazdowych kolorach. Nie zwiedzamy jego wnętrza - zdania co do atrakcyjności ośmiu komnat, udostępnionych dla turystów są podzielone. Być może wrażenie robi ośmioboczny dziedziniec, przypominający studnię oraz widok na otaczającą zamek okolicę.

Miniaturę zamku można też obejrzeć na terenie naszego parkingu, więc widok dziedzińca mam poniekąd zaliczony ;-)
Warto wspomnieć, że zamek stanowił scenografię do filmu ,,Dziewiąte wrota”, nakręconego przez Romana Polańskiego.

Castel del Monto

nasza kolorowa ekipa w Castel del Monto

spacerem dookoła Castel del Monto

przygotowujemy się do kolejnego zdjęcia zbiorowego

zamysł jest taki: 1) próba tła 2) próba pań na tle 3) pierwsze podejście do zbiorowej fotografii - jak widać nie każdemu wychodzi 4) nieco inne podejście ;-)

w drodze na parking 

Z Castel del Monte kierujemy się znów na wybrzeże, prosto do Barletty. Nawigacja wiedzie nas nieco dłuższą trasą ale jakże ciekawą i malowniczą, bo poprowadzoną wąską szosą między ogrodami oliwnymi.
Znów mamy okazję obserwować ogromne, poskręcane pnie starych drzew. Pod większością rozłożone są zielone maty, na które opadają oliwki. No tak, wszak to sezon ich zbiorów.

W Barletta  udaje nam się zaparkować tuż obok siebie, co jak się wielokrotnie przekonamy, nie jest wcale takie proste, zwłaszcza w małych miasteczkach, gdzie większość parkingów to po prostu miejsca wzdłuż ulicy. Nad wybrzeże jest zaledwie kilkanaście minut. My jednak, szwędając się wąskimi uliczkami, kierujemy się pod katedrę Santa Maria Maggiore, zbudowaną na pozostałościach starożytnej romańskiej budowli, Chiesa del Santo Sepolcro (kościół św. Grobu). Nie zwiedzamy wnętrza, kręcąc się dookoła.

Barletta - i co to będzie? 

Barletta - stara część miasta

Katedra Santa Maria Maggiore w Barletta

pod Katedrą

Spod katedry udajemy się w pobliże imponującego zamku Svevo, w którym  podczas wypraw krzyżowych stacjonowali rycerze, czekający na wyjazd do Ziemi Świętej.

okolice katedry

to ciekawe jak każda z nas potraktowała ten sam temat: ja połączenie łuku i ostrej krawędzi (górne lewe), Ela - ostra krawędź (górne prawe), Beata - kraina łagodności (dolne lewe) ;-)

nie, to nie my...

"to co tygryski lubią najbardziej" ;-)

Nieco głodne, wałęsamy się jeszcze pomiędzy średniowiecznymi budowlami w poszukiwaniu ogromnej bizantyjskiej figury wykonanej z brązu, zwanej Kolosem z Barletta (Colosso) - miejscowi nazywają ją Eraclio (Herakliusz). Kolos  prawdopodobnie przedstawia cesarza Teodozjusza II, a został ufundowany najpewniej przez Walentyniana III w Rawennie w 439 r. 

Barletta - dalsza włóczęga

Barletta i słynny Coloso

nic dodać, nic ująć

;-)

Wracając w stronę parkingu poszukujemy jeszcze, przed wyjazdem do Trani, miejsca gdzie mogłybyśmy zaspokoić swój głód. Zachęca nas atmosfera restauracji Saint Patrick. Na miejsce w ogródku musimy jednak swoje odczekać ;-)

obiad w restauracji Saint Patrick

Kolczyki za 1 EURO?!

nasze bryki, tuż przed odjazdem do Trani 

Do Trani z Barletty jest zaledwie 12 km. Docieramy do miasta właściwe tuż przed zmrokiem. Ciężko o miejsce parkingowe, bo okazuje się, że tego dnia w centrum odbywa się jakiś targ. Cudem jednak wciskamy się w wolne miejsca i ruszamy w stronę Mariny.

A Trani, mimo że znacznie mniejsze niż Barletta, sprawia wrażenie dużo bardziej nastrojowego miasteczka, a okolice wybrzeża tętnią swoim życiem. Zanim dotrzemy nad wodę przechodzimy wąskimi uliczkami pod baldachimem kolorowych parasolek, stanowiących tak wdzięczne tło do fotografii. 

Trani - parasolkowe uliczki 

Okazuje się, że pora w jakiej dane nam jest zobaczyć port, jest idealna - zapadający zmierzch, rozświetlony blaskiem lamp. W tak pięknej scenerii podziwiamy architekturę tej części miasta, z której szczególne wrażenie robi sylwetka  katedry św. Mikołaja, z charakterystyczną wysoką i smukłą wieżą, odbijającą się w zatoce.

Marina w Trani

Marina w Trani

Kierujemy się w stronę XIII-wiecznego fortu Castello Svevo, usytuowanego nad samym morzem i zbudowanego jak większość budowli obronnych tego regionu przez cesarza Fryderyka II. 

idziemy w stronę molo w Trani - piękny widok na Katedrę św. Mikołaja

Stąd już zaledwie kilka kroków aby znaleźć się na molo. Tu dla odmiany panuje cisza i spokój, widać że to ulubione miejsce wędkarzy. Kilku, mimo późnej pory nadal jeszcze wędkuje. Sylwetka katedry z tej perspektywy wygląda równie imponująco. Zresztą w tym czasie najwyraźniej coś się w jej okolicy dzieje, bo jesteśmy świadkami skromnego pokazu sztucznych ogni.

Molo w Trani

Wracamy tą samą drogą. Niebo jest już granatowoczarne. Zanim dotrzemy pod katedrę, znów rozkoszujemy się nadmorską atmosferą portu. Z wyjętych na brzeg sieci, unosi się zapach ryb.
I turystów jakby tu więcej niż w Barletta. 

w kierunku Katedry

Nie wiedzieć kiedy, jesteśmy pod imponującym gmachem XI-wiecznej romańskiej katedry św. Mikołaja Pielgrzyma (nie mylić ze znanym nam św. Mikołajem, biskupem Miry).
Katedra, dzięki harmonijnemu połączeniu elementów stylów z różnych okresów i kultur, uznawana jest przez niektórych za "Królową katedr w Apulii". Zwraca uwagę elegancki portal z drzwiami z brązu - Barisano da Trani, składającymi się z 32 paneli, przedstawiających sceny biblijne. Wnętrze jest niezwykle ascetyczne i dużo w nim przestrzeni.
Nad całością dominuje 59-metrowa dzwonnica.

Katedra św. Mikołaja

Katedra św. Mikołaja

Katedra św. Mikołaja

zaułki Trani

Wracając podziwiamy architekturę miasta z eleganckimi pałacami, których wszędzie tu - w starej części - pełno. Jedną z atrakcji jest również pełna wąskich uliczek dzielnica, zamieszkiwana w średniowieczu przez liczną diasporę żydowską.

Trochę szkoda, bo miastu które jest nazywane perłą Adriatyku ("la perla dell' Adriatico"), warto poświęcić zdecydowanie więcej czasu.

Goni nas jednak czas... Przed nami jeszcze przynajmniej dwie godziny jazdy do Ostuni, a umówiony termin spotkania z właścicielem naszego trullo jest już mocno przesunięty.
 

Podróżując pomiędzy włoskimi miasteczkami trzeba się uzbroić w anielską cierpliwość i dobrą nawigację. System wąskich uliczek i licznych rond, powoduje że łatwo się tu zgubić, zjeżdżając nie w tę drogę, którą należy. Z nami było podobnie. I choć przemieszczałyśmy się we właściwym kierunku, to jednak nie tą drogą, tracąc cenny czas.

Na koniec podróży oszałamia nas Ostuni, stojące na wzgórzu, przypominające andaluzyjskie białe miasto.  

W centrum musimy kierować się na San Michele Salentino. Jak się okaże ten odcinek drogi to przejazd przez liczne tu gaje oliwne, z których jeden należy do właściciela trullo, które będziemy wynajmować.

Spotkanie z Chrisem upływa w bardzo przyjemnej atmosferze. Dom, o którym kilka słów w innym wpisie,  robi ogromne wrażenie. Zanim ustalimy, która śpi w którym pokoju, cieszymy się jak dzieci piękną i funkcjonalną kuchnią, połączoną z ogromną jadalnią. Jest nawet kominek, który jak się okaże będzie nam umilał niemalże wszystkie wieczory i noce.

Wrażeń co niemiara, a to przecież dopiero początek ;-)

foto: La Dolce Vita Company