Kolekcja Moich Małych Szczęść: Polski Grzebień w Tatrach Słowackich

W mojej domowej biblioteczce stoi (leży) kilka książek, których czytanie nawet po raz dziesiąty tak samo fascynuje i wciąga... I chyba podobnie jest z kilkoma górskimi szczytami – szczególnie w Tatrach. Mogłabym zdobywając je ryć nosem na szlaku ale po prostu robiłabym to bez poczucia straty czasu czy bezsensu. Tak jest między innymi z Furkockim Szczytem, Doliną Pięciu Stawów Spiskich, Doliną Gąsienicową czy Małą Wysoką. Widoki jakie oferują są absolutnie boskie oczywiście pod warunkiem udanej pogody. Tak więc i tym razem chcieliśmy skorzystać z rozkoszy jakie daje natura i wyjść bez większego wysiłku na Małą Wysoką, z której gdzie nie spojrzeć tam pieści się swoje oczy. Jak nie monumentalne ściany Gerlachu, to stojące po przeciwnej stronie masywy Łomnicy czy Kieżmarskiego no i polskie Tatry Wysokie - z Rysami, całą Orlą Percią, nie mówiąc oczywiście o dalszych planach. I tak miało być, szybkie wejście na Polski Grzebień i w niespełna 45 minut wejście na Małą Wysoką.
Wszystko jednak potoczyło się inaczej. Zacznę od tego, że po raz pierwszy od ponad 20 lat haniebnie zaspaliśmy. I gdyby nie fakt, że wyjazd zaplanowany był z naszymi przyjaciółmi, pewnie obudzilibyśmy się około godziny ósmej i… nici z wyjazdu. W ekspresowym tempie udało nam się jednak pozbierać i ostatecznie wyjechaliśmy z około 25-minutowym opóźnieniem. Ze względu na prognozowane na godzinę 13 rozpogodzenia, dzień wcześniej celowo przesunęliśmy godzinę wyjazdu na 6.00 aby na szczyt wejść trochę później.
5-cio osobową ekipą zameldowaliśmy się w Tatrzańskiej Polance około 8.30 i z nadziejami na piękne widoki o wspomnianej 13-14 ruszyliśmy na szlak. Dolina Wielicka przywitała nas na dzień dobry nisko wiszącymi chmurami.
Pierwszy odcinek szlaku przechodzi się lasem nad Potokiem Wielickim. Ten leśny odcinek - niezbyt mozolny - zajmuje około 1,5 godziny i mnie osobiście przypomniał dojście do Zielonego Stawu. Idzie się spokojnie zwłaszcza kiedy mięśnie są już rozgrzane, zaliczając zaledwie kilka niezbyt stromych podejść. Jest dość duszno i bezwietrznie.

no to ruszamy na szlak (w tle po prawej Wielka Kopa i Wielickie Granaty, od nich po lewej Kotłowy Szczyt - przedsionek Gerlachu)

wiatrołomy po orkanie z listopada 2004r.

Wielicki Most

Na wysokości piętra kosówki wyłaniają się pierwsze widoki na tonący w chmurach Kotłowy Szczyt i po prawej Wielicką Kopę. Szybko dochodzimy do Niżnej Polany Wielickiej, gdzie nasz zielony szlak łączy się z biegnącym ze Smokowca żółtym szlakiem. Przed nami piętrzy się okazały budynek schroniska wielickiego (hotel właściwie ;-)). Jeszcze kilka minut i jesteśmy już przy nim. Ostatni raz byłam tu ponad 20 lat temu, w tym czasie hotel został całkowicie wyremontowany. Omijamy go jednak z planem krótkiego odpoczynku nad Stawem Wielickim. Stąd podziwiamy długą wstążkę Wielickiej Siklawy, opadającej z pierwszego piętra Doliny Wielickiej.

U stóp Wielickej Siklawy

Piotrek w wujkowej czapce ;-)

Nad Wielickim Stawem

Do szczytu progu dociera się dość szybko idąc pod charakterystycznym okapem, który jak się dowiaduję jest czołowym punktem wspinaczek lodowych w tym rejonie. Od tego momentu szlak do złudzenia przypomina mi dojście do Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Podobnie jak w tamtej Dolinie przechodzi się przez piękny fragment łąki, dający zasłużony odpoczynek dla nóg. Wspomniana łąka nosi nazwę Kwietnicy, Wielickiego Ogrodu lub Ogrodu Wahlenberga. I w tym miejscu powinniśmy podziwiać monumentalne ściany Kotłowego Szczytu i stojącego tuż obok masywu Gerlacha, zaś po prawej stronie ściany Wielickiej Kopy, Dwoistej Turni czy Wielkiej Granackiej Turni. Niestety nisko wiszące chmury odsłaniają zaledwie cześć widoków.

Nad Wielickim Stawem (w tle masyw Kotłowego Szczytu)

Wielicki Staw

Kwietnica

Dwoista Turnia

Idziemy więc dalej kierując się na lewo, rozpoczynając niezbyt strome podejście do górnej części doliny zwanej Wyżnim Wielickim Ogrodem. Nie jest to jeszcze moment kiedy dane nam jest zobaczyć cel wycieczki, zasłania je bowiem rozłożysta wyniosłość zwana Suchą Kopą. Krajobraz w tym miejscu jest urzekający. Oto po przejściu kolejnego progu naszym oczom ukazuje się pięknej urody Długi Staw, mierzący ponad 180m. Jego szczególne walory podkreśla szmaragdowy odcień lustra wody z kontrastującą czerwono-różową obwódką. Niezwykły widok. Idąc wzdłuż stawu krótkim trawersem zadzieramy wysoko głowy bo oto jesteśmy pod najwyższym szczytem tatrzańskim – Gerlachem. Co prawda wierzchołków nie widać ale można za to podziwiać monumentalną sylwetkę z charakterystycznym żlebem Karczmarza, który stanowi jedną z głównych dróg lodowych na Gerlach. W sezonie pozazimowym żleb jest bardzo niebezpieczną, zdradliwą rynną, przejście którą grozi strąceniem kamiennej lawiny. Dowody tej niezwykłej aktywności materii nieożywionej widać doskonale patrząc na stożek piargowy, zamykający nad Długim Stawem ów żleb. W jego głębi bielą się płaty śniegu a wyższe partie toną tajemniczo w chmurzastych czeluściach. Imponujący widok. Jesteśmy w miejscu skąd widać już pierwszy cel naszej wyprawy – Polski Grzebień. Przed nami jeszcze dość strome podejście skalnymi półkami, w górnej części ubezpieczone łańcuchem. Jak podaje Nyka łączna długość ubezpieczeń to około 100m. Nie jest to trudny fragment, adrenalinę wyzwala jedynie spora liczba osób, wśród których są zarówno wchodzący jak i schodzący i momentami ciężko wypracować jakąś sensowną kolejność przejścia. Wieje. Szlak w tym miejscu jest dość mokry a łańcuchy zimne. Dobrze, że mamy rękawiczki ;-)).

Nad Długim Stawem

Stożek zamykający Żleb Karczmarza

Wyżni Wielicki Ogród

Żleb Karczmarza

Ostatnie podejścia pod Polski Grzebień (ok. 100 m łańcucha)

No i jesteśmy na wysokości 2200m n.p.m. Zdobywamy przełęcz Polski Grzebień. Widoki niestety żadne. Nie widać właściwie nic poza stojącą przed nami Suchą Kopą. Z przeciwnej strony momentami zerka na nas Zmarzły Staw, który znika co chwilę we mgle. Nie widzimy więc ani Gerlachu ani Łomnicy, Wysokiej, Rysów czy innych szczytów. Nie widzimy nawet Małej Wysokiej, na którą mieliśmy zaraz ruszać. Przycupnięci pod niewielkim okapem, próbując osłonić się przed zimnym wiatrem, jemy kanapki, popijamy gorącą herbatę. Chyba czekamy na cud. Niestety upragniona prognozowana zmiana pogody nie nadchodzi. Podejmujemy więc decyzję o odwrocie. Jest mokro nic nie widać więc nawet sportowe wejście na Małą Wysoką nie ma większego sensu.
Polski Grzebień dane mi było zdobyć po raz trzeci. Jak sięgnę pamięcią ten pierwszy raz miał miejsce wieki temu i doprawdy nie jestem dziś w stanie ocenić kiedy to dokładnie było. Zakładam, że mógł to być rok 1990. Pamiętam jedynie okoliczności wyjazdu bo dzień wcześniej, idąc większą grupą zdobyliśmy jedną z trudniejszych przełęczy w Tatrach- Czerwoną Ławkę. I właśnie to pierwsze wejście na Polski Grzebień było chyba jedynym, kiedy rzeczywiście mogłam delektować się widokami także i tymi z Małej Wysokiej. Podczas kolejnego wejścia - prawie 10 lat później (wiosną 1999r) - idąc Doliną Białej Wody przez Priełom do schroniska Zbójnicka Chata, nie mieliśmy już takiego szczęścia. Właściwie można powiedzieć, że widoczność dorównywała tej z ostatniego weekendu.
Nie widząc więc perspektyw na poprawę pogody z żalem podejmujemy decyzję o zejściu.

Na przełęczy ;-)) - Polski Grzebień 2200m n.p.m.

piknik na przełęczy ;-))

Widok na północną część Tatr z przełęczy Polski Grzebień

Zejście z przełęczy Polski Grzebień

Żleb Karczmarza

Dwoista Turnia

Robimy jeszcze dłuższy "posiad" nad Wielicką Siklawą, patrząc na rozpogadzające się błękitne niebo. Momentami mamy nawet okazję ujrzeć wierzchołek Gerlachu. Wielickie Granaty i stojące przed nimi turnie też prezentują w całej okazałości swoją bogatą rzeźbę. Prawdą jednak jest, że nad Doliną wciąż kłębią się chmury więc żal umyka gdzieś hen, hen daleko.
A skąd nazwa Wielickie Granaty? Otóż wyczytałam w Nyce, że jeszcze w XIXw. można tu było ze skał wydłubywać drobne (o średnicy od grochu do orzecha), nieprzeźroczyste granaty, które sprzedawano nawet w schronisku.

Piknik nad Wielicką Siklawą

A po dotarciu do hotelu, tradycyjnie zimne piwko i szybkie zejście do Tatrzańskiej Polany, gdzie czeka nasz samochód.
No i co tu wiele gadać, nieuchronnie idzie jesień… do Krakowa z wycieczki wraca się już o zmroku.